کد مطلب:28713 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:114
«امّا بعد؛ به راستی دنیا، [ آدمی را] از هر چیز جز خودش باز می دارد و دنیادار، هیچ بهره ای از آن نمی گیرد، مگر این كه [ دریچه] طمعی [ تازه] به رویش گشوده می شود كه میل به دنیا را در او می افزاید و هرگز وی با آنچه به دست آورده، از آنچه به دست نیاورده، بی نیاز نمی شود؛ و در پسِ این همه، باید آنچه را گرد آورده ترك كند. نیك بخت آن است كه از دیگران پند پذیرد. سپس ابو عبد اللَّه! اَجر خود را تباه مكن و با معاویه در باطل خواهی اش همدست مشو!». آن گاه، عمرو بن عاص به وی پاسخ نوشت:امّا بعد؛ مایه صلاح و اُلفت ما، بازگشت به حقّ است. به راستی، ما قرآن را میان خود داور ساخته ایم. پس ما را به آن اجابت كن. هر یك از ما به آنچه قرآن حكم كند، تن سپرده است و [ بدین سان ]پس از این كشمكش، مردم عذر او را خواهند پذیرفت. والّسلام! پس علی علیه السلام به او نوشت:«امّا بعد؛ آنچه از دنیا كه تو را دلبسته خویش كرده و سبب شده كه به آن اشتیاق یابی و اعتماد كنی، به تو پشت خواهد كرد و از تو جدا خواهد شد. پس به دنیا دل مبند كه سخت فریبنده است. و اگر از آنچه گذشته، عبرت پذیری، آینده را حفظ می كنی و از آنچه به تو اندرز داده می شود، سود می یابی. والسّلام!». و عمرو به وی پاسخ داد:امّا بعد؛ آن كس انصاف ورزیده كه قرآن را پیشوای خود ساخته و مردم را به احكامش فرا خوانده است. پس ای ابو الحسن! صبر پیشه كن كه من تو را جز به مقصدی كه قرآن می رساندت، نمی رسانم.[1].
2618. وقعة صِفّین - به نقل از شقیق بن سَلَمه -:علی علیه السلام، نامه ای به عمرو بن عاص نوشت و چنین اندرز و رهنمودش داد: